زندگی نامه

استاد ابراهیم قنبری در مهر ماه 1307 در تهران متولد شد. هنوز دوران کودکی را به پایان نبرده بود که به علت فوت پدر، ناچار به ترک تحصیل و کار در کارگاه های مختلف شد. نجاری، حلبی سازی، آهنگری و تراشکاری تجربه هایی بود که از او در عنفوان جوانی صنعتکاری ماهر و مبل ساز چیره دستی ساخت.

در پی عشقی که به موسیقی داشت برای آموختن نوازندگی ویلن به کلاس استاد صبا رفت، پذیرفته شدناو توسط استاد صبا به یقین بزرگترین رخداد زندگی او بود.

استاد صبا با بینش عمیقی که داشت و با توجه به اطلاعات صنعتی که قنبری داشت، به ایشان پینهاد ساختن ویلن میکند و راهنمایی های لازم را نیز مینماید. آموزش موسیقی، نوازندگی ویلن و ساختن ویلن به موازات یکدیگر ادامه می یابد. این تلاش ها تا سال 35-1344 ادامه می باید.

سازهای ساخت ایشان توسط استاد صبا ارزیابی می شود، تا زمانی که کیفیت سازهای به حدی می رسد که استاد صبا با ویلن ساخت ایشان سلو می نوازد.

در سال 1335 استاد صبا ایشان را به آقای سورن آراکلیان که اطلاعات نظری و تحقیقات فراوان راجع به تکنیک ویلن سازی داشتند آشنا می کند. آقای آراکلیان پس از مشاهده نمونه سازهای ساخت ایشان پیشنهاد می کند که قنبری به اداره هنرهای زیبا که مسئولیت آن اداره با آقای پهلبد هست برود. آقای پهلبد پس از دیدن نمونه سازهای ایشان، موافقت خود را مبنی بر ایجاد یک کارگاه ویلن سازی در اداره هنرهای زیبای آن زمان اعلام می کند و امکانات اولیه را در اختیار ایشان قرار می دهد. بدین ترتیب اولین کارگاه ویلن سازی در سال 1335 در اداره های هنرهای زیبا وقت پایه گذاری میگردد.

فعالیت و کار با عشق ادامه می یابد. در همین سال ها آقای سرژ خوتسیف که رهبر ارکستر سمفونیک و نوازنده چیره دست ویلن و استاد کنسرواتور موسیقی تهران بود، با ساز ساخت استاد قنبری می نوازد و آن را به لحاظ کیفی تایید می کند و سفارش یک ساز به او می دهد. دره مه این مراحل سایه استاد صبا همچون یک پدر، استاد، دوست، راهنما و حامی بر سر استاد قنبری بود. در سال 1336 استاد صبا دار فانی را وداع می گوید. این شاید بزرگترین ضایعه زندگی هنری و عاطفی استاد قنبری بود.

بنا به پیشنهاد آقای سرژ خوستیف و موافقت آقای پهلبد در سال 1339، برای طی یک دوره تکمیلی ویلن سازی به پاریس و کارگاه آقای اتین وات لو می رود. کارگاه اتین وات لو از مراکز بین المللی تعمیر سازهای گران قیمت و محل آمد و شد ویلنیست های بزرگ جهان است. این کارگاه همه ساله تعداد انگشت شماری کارآموز برای طی دوره تکمیلی می پذیرفت.

استاد قنبری مهر در کارگاه وات لو – پاریس

از مدتی کار در آنجا به او پیشنهاد می شود که با گرفتن حقوق ماهیانه برای همیشه در کارگاه وات لو بماند، ولی او نمیپذیرد. با انس و الفتی که بین اعضای کارگاه و استاد قنبری به وجود می آید ایشان این امکان را پیدا میکند که ساز خود را به ویلینست های طراز اول جهان که برای تعمیر و رگلاژ می آمدند ارائه دهد و نظر آنها را جویا شود.

اکثر اساتید، کار استاد قنبری را می ستایند و طی یادداشت هایی نظرات مثبت خود را ابراز می دارند. مرحوم داوید اوستراخ که در آن زمان از مشهور ترین نوازندگان ویلن جهان بود طی یادداشتی برای استاد قنبری کار وی را ستود که این یادداشت هنوز موجود است.

از 1340 تا امروز

در سال 1340 ویلوینست مشهور بریتانیایی یهودی منوهین به ایران می آید. یهودی منوهین در بازدیدی که از نمایشگاه سازهای ساخت کارگاه ساز سازی استاد قنبری دارند، در غرفه با دیدن ویلن ها با شیفتگی می ایستد و تقاضای آرشه می کند.

با ویلن های ساخت استاد قنبری می نوازد و با ابراز احساسات، تمایل خود را برای خرید ویلن و ویلن آلتو ابراز می دارد. این دو ساز از طریق وزارت فرهنگ و هنر در اختیار ایشان قرار می گیرد.

استاد قنبری مهر در سال 1357 بازنشته می شود و در کارگاه خصوصی خود که در منزل شخصی وی می باشد به ادامه فعالیت خود می پردازد.

تالار افتخارات

استاد ابوالحسن صبا مهمترین و تاثیرگذارترین معلم و مشوق قنبری مهر بود. او اولین کسی بود که به استعداد قنبری مهر پی برد و پیشنهاد سازسازی را با او مطرح کرد.

قنبری مهر عاشقانه ساخت ویلن را زیر نظر استاد ابوالحسن صبا آغاز میکند. سازها ساخته میشوند و توسط استاد صبا رفع اشکال میشدند.

“به شاگردِ عزیز و استاد عالی قدر ابراهیم قنبری مهر تقدیم گردید”

دست خط استاد ابوالحسن صبا بر روی تصویر خودشان که به یادگار به استاد قنبری مهر تقدیم شده است.

قنبری مهر به پیشنهاد “سِرژ خودسیف” استاد ویلن هنرستان عالی موسیقی و رهبر پیشین ارکستر سمفونیک و با مساعدت رئیس ادارهی هنرهای زیبای کشور، برای طی کردن دوره ی عالی سازسازی به کارگاه “اِتیِن واتلو” در کشور فرانسه (پاریس) اعزام میشود.

در کارگاه “واتلو ” دورهی عالی سازسازی را که شامل مرمت و تنظیم سازهای اصیل و با ارزش دنیا بود با موفقیت و رتبهی عالی پشت سر می گذارد.

دیدار با نوازندهی مشهورِ روس”داوید اویستراخ” یکی دیگر از افتخاراتی است که قنبری مهر در کارگاه “واتلو” کسب میکند. “اویستراخ” در نامهای استعداد و توانایی قنبری مهر را میستاید.

قنبری مهر پس از بازگشت از پاریس بازنگری سازسازی ایران را آغاز میکند و دوران نوین سازسازی ایران را رقم میزند.

بازنگری در سازهای محلی و احیای ساز باستانی “کرمیل” از دیگر اقدامات مهم استاد قنبری مهر.

یکی از با ارزشترین اقدامات قنبری مهر ابداع مکانیزم جدید برای پرده گردانهای ساز بین المللیِ “هارپ” میباشد.

“یهودی منوهین” نوازندهی مشهور بریتانیایی در حال نواختن با ویلنِ “مِهر” ساخته ی دستان استاد ابراهیم قنبری مهر افتخاری دیگر در حوضه ی بین المللی. “یهودی منوهین” تقاضای خرید ساز را داشت قنبری مهر ویلن را به وی هدیه می کند.

قنبری مهر در تمام دوران ریاستِ “کارگاه سازسازی هنرهای زیبای کشور” در کارگاه شخصی خود نیز به سازسازی مشغول بود.

بازنشستگی هم زمان با انقلاب اسلامی و شرایط اجتماعی دوران جنگ هشت ساله با عراق در زندگی استاد قنبری مهر بی تاثیر نبود. استاد قنبری به مدت ۱۰ سال خارج از تهران در دِه هشتگرد در انزوا و سکوت با روابط محدود سپری کرد.

ابتدای دههی هفتاد پس از بازگشت به تهران شروع دورهای دیگر در زندگی و آثار استاد قنبری مهر بود. در این دوران طلایی بسیاری از ایدههای بجای مانده از قبل را به مرحله ی اجرا در آورد.