اکبر فردوسیان

اینجانب اکبر فردوسیان در اسفندماه 1338 در شهرضا متولد شدم و تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم در این شهر به پایان رسانیدم.

ذوق و استعداد ذاتی در همان دوران ابتدایی منجر شد تا به سمت هنر نقاشی و خوشنویسی و سپس در دوره ی متوسطه به سمت طراحی فرش رهنمون شوم؛ از طرفی عشق به نغمات موسیقی ایرانی و همنشینی با دوستان موسیقیدانم و تشویق آنها مرا به سمت هنر ساز سازی کشانید.

اولین ویلن خود را با دیدن یکی از ساخته های استاد قنبری که توسط پزشکی در شهرضا تهیه شده بود و با گرفتن اندازه های لازم و دیدن ظرایف و دقایق هنری آن ساز به سختی و با زحمت بسیار موفق به ساخت سازی برای دست خودم شدم و پس از مدتی با شگردهای ظریف موفق به مکالمه تلفنی با استاد ابراهیم قنبری گردیدم.

من در خدمت استاد قنبری فنون ساخت ویلن، سه تار و مهرکاری دسته آن و نیز ساخت تار آشنایی حاصل نمودم،که این رهنمودها به حول و قوه ی الهی همچنان ادامه دارد و در کارگاه کوچک خود در یکی از محله های قدیمی شهرضا به کار ساخت ساز تخصصی­ام، ویولون مشغول هستم.

باید بگویم من بیش از همه در اخلاق پاک و بی غش ایشان از صفای او در تعلیم شاگرد و از بی علاقگی به مادیات و در یک کلام از بعد روحانی موسیقی ایشان تاثیر گرفتم و سعی میکنم تا پایان عمر این خلق و خوی عارفانه ی ایشان را سر لوحه کار خود قرار دهم و قنبری گونه زندگی کنم. به قول سید علیرضا میرعلی نقی که در وصف این اسطوره ی موسیقی ایران و جهان می فرماید: یادگیری ادب درس او دشوار بوده و یادگیری ادب نفس او دشوارتر.